Czy wiecie, że integracja sensoryczna odbywa się już w łonie matki? Odpowiadają za nią bodźce sensoryczne, które muszą być w odpowiedni sposób odbierane, przetwarzane oraz interpretowane przez mózg. Jeśli tak się nie dzieje, można mówić o zaburzeniach integracji sensorycznej (SI). Warto przy tym wiedzieć, że wzmożony rozwój dziecka w tym zakresie odbywa się do 7 roku jego życia. To wtedy powinno się zauważyć ewentualne nieprawidłowości w odbieraniu bodźców, takich jak dotyk, smak, węch, słuch czy ruch.

Zwiastuny zaburzeń sensorycznych u dzieci

Niestety okazuje się, że zaburzenia SI nie są proste w diagnostyce. Ich rozpoznanie jest możliwe jedynie poprzez obserwację dziecka. Nie wszystkie dysfunkcje są jednak na tyle charakterystyczne, że wywołują u rodziców niepokój. Poniżej przedstawiamy symptomy, które powinny wzbudzić czujność opiekunów dziecka.

• Nadpobudliwość albo wycofanie,
• lękliwość lub agresja,
• niepokój bądź obojętność na określone bodźce,
• problemy w komunikacji z otoczeniem i rówieśnikami,
• kłopoty z koncentracją uwagi oraz zapamiętywaniem,
• zbyt powolny rozwój koordynacji ruchowej, problemy z utrzymaniem równowagi,
• zaburzenia w rozwoju narządu mowy.

Czy terapia jest niezbędna?

O tym powinien decydować tylko wykwalifikowany terapeuta SI. Priorytetem jest właściwa diagnoza, która przebiega poprzez długotrwałą obserwację dziecka, wywiad z rodzicami, zastosowanie specjalnych prób klinicznych i testów. Należy przy tym pamiętać, że terapia SI nie daje gwarancji wyleczenia. Nie może być zresztą uznawana za skuteczne lekarstwo. Jest raczej metodą, dzięki której realizowana jest pomoc w rozwoju dziecka. Terapia z całą pewnością ułatwia też samodzielne funkcjonowanie w społeczeństwie, a wszystko to poprzez usprawnianie pracy układu nerwowego oraz odbioru bodźców sensorycznych.

Okazuje się, że zaburzenia integracji sensorycznej u dzieci są w Polsce diagnozowane zbyt późno. Najczęściej w wieku wczesnoszkolnym, kiedy wykazują problemy w nauce. Dzieci z zaburzeniami sensorycznymi nie pojmują nauki pisania, czytania, liczenia. Mają trudności z prawidłowym trzymaniem długopisu w dłoni. Nie potrafią się skupić, mają problemy z utrwalaniem wiedzy teoretycznej. Widoczne stają się również jego kłopoty w komunikacji z rówieśnikami. Zaburzenia bardzo często skutkują izolacją i wycofaniem dziecka, które może stać się obiektem kpin i wyśmiewania. Właśnie dlatego terapia SI jest konieczna – im wcześniej będzie rozpoczęta, tym lepsze efekty można osiągnąć. Dzięki temu dziecko ma szanse na normalne funkcjonowanie w społeczeństwie.